Melalui puisi yang dihasilkan oleh Usman Awang atau Tongkat Warrant terdapat beberapa pemikiran yang telah diangkat oleh beliau iaitu pemikiran tentang “Sikap Negatif Penjajah British”. Puisi ini dikarang sekitar 1950-an iaitu sebelum kemerdekaan Tanah Melayu yang merupakan pandangan beliau terhadap kekejaman British. Kehadiran karya ini telah mengungkapkan luahan hati beliau terhadap sikap golongan penjajah pada waktu itu dan meliau lantas menerbitkan karya seiring dengan kemunculan Angkatan Sasterawan 50 (ASAS 50) yang memperjuangkan nasib masyarakat daam karya yang dihasilkan. Kehadiran penjajah telah banyak membawa masalah dan pelbagai penderitaan, kecurangan, darurat, penindasan dan ketidakadilan tehadap masyarakat Melayu di tanah mereka sendiri. Hal ini telah menyebabkan terhasilnya puisi “ Anjing itu” yang telah memaparkan pelbagai perilaku negatif atau kekejaman oleh British terhadap masyarakat melayu tentang perhambaan yang dilakukan ke atas mereka demi mengaut keuntungan semata-mata seperti polis yang terpaksa mencurahkan taat setianya kepada penjajah demi meneruskan kelangsungan hidup. Contohnya,
Begitu rupa nasib, anjing itu
Kurus
kering, dalam semuanya tak cukupkan
Hanya
menanti rahim tuannya
Cebis-cebis
roti kering
Dan
tulang-tulang tak berdaging
Itulah
jadi makanan, dan hidup jadi
Alat
kesenagan manusia jahat memperhambakanya.
(Anjing itu, Usman Awang rangkap 5 )
“Anjing itu” Usman Awang ingin
menggambarkan kesetiaan polis-polis melayu yang teramat terhadap sesuatu
sehingga menjadi persoalan samada setia kepada Negara atau semata-mata untuk
penjajah. Hal ini kerana pemilik ladang-ladang boleh bersuka ria dan hanya
mengaut keuntungan daripada hasil
perladangan mereka tersebut manakala polis-polis tempatan pula bertungkus-
lumus untuk memastikan agar ladang-ladang dalam keadaan selamat. Penderitaan
ini dialami oleh polis tempatan bukan sahaja tidak tidur malah tidak makan.
Penggunaan “Anjing itu” dalam puisi ini semata-mata untuk menggambarkan
kesetiaan polis-polis tempatan yang sanggup bergadai nyawa semata-mata untuk
menjaga harta benda penjajah.
Selain itu, Sasterawan Usman Awang
juga meluahkan beberapa pemikiran di dalam karyanya selepas kemerdekaan iaitu
pemikiran tentang martabat atau kedudukan Bahasa Melayu melalui puisinya iaitu
“Keranda 152”. Puisi ini menceritakan perarakan bantahan para pejuang Bahasa
Melayu terutama penulis dari Dewan Bahasa dan Pustaka yang mencapai kemuncaknya
pada 3 Mac 1967 di Balai Budaya. Perarakan ini merupakan simbolik kepada
kematian bahasa Melayu apabila kerajaan Malaysia tidak menepati janjinya untuk
menjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar dan bahasa dalam bidang
kehakiman. Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan adalah merupakan satu kontrak
sosial yang telah dipersetujui bersama rakyat berbilang bangsa termasuk Cina,
India dan lain-lain ketika Malaysia baru merdeka pada 1957. Parti pemerintah
beranggapan bahawa bahasa Melayu belum
bersedia untuk mengambil alih bahasa Inggeris yang digunakan pentadbiran
penjajah dalam segala urusan rasmi dan pentadbiran Negara. Apabila Dewan Rakyat
membahaskan perkara 152 ingin mengekalkan Bahasa Inggeris dalam beberapa bidang
terutamanya bidang kehakiman kerana Bahasa Melayu hanya dilihat memadai untuk pelajaran
bahasa Melayu dan bidang sastera sahaja dan tidak layak untuk bidang sains.
Contohnya,
Keranda
152, 1967
Anak
Melayu
Panas
dadamu membakar baju
Kita
arak Keranda 152
Ke
tanah perkuburannya parlimen
(Keranda 152, Usman Awang rangkap 1)
Puisi ini dihasilkan untuk memberi
gambaran tentang kedudukan Bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan tercabar
oleh bahasa Inggeris. Tindakan kerajaan yang ingin mengangkat kedudukan bahasa
Inggeris setara dengan kedudukan bahasa Melayu menimbulkan pelbagai reaksi
negatif dalam kalangan rakyat tempatan.
Fasal 152 diibaratkan sebagai “ Keranda 152” kerana perkara yang termaktub
dalam fasal tersebut tidak dipertahankan. Peristiwa penuh emosi ini berakhir
dengan kehampaan apabila suara orang Melayu telah diketepikan begitu sahaja dan
dikecewakan oleh pemimpin Melayu sendiri. Susah sekali untuk kerajaan melihat
bahawa bahasa adalah salah satu alat penyatuan dan keharmonian Negara dan juga
susah sekali untuk semua menyedari bahawa Bahasa Jiwa Bangsa. Pelbagai rusuhan
telah berlaku semata-mata tercabarnya Bahasa Melayu tetapi ianya tidak
dihiraukan oleh pihak kerajaan dan menghampakan setiap harapan rakyat tempatan.
Justeru itu, tokoh Sasterawan Usman
Awang juga mengutarakan pemikirannya mengenai kehidupan masyarakat Melayu
semasa zaman sebelum kemerdekaan melalui puisinya “Pak Utih”. Puisi ini
menggambarkan kehidupan masyarakat yang digambarkan oleh Usman Awang ini
belatar belakangkan masyarakat Melayu yang miskin dan hidup dalam serba
kesusahan di bawah tampuk kepimpinan yang dianggap sebagai pemimpin yang lupa
daratan. Sehubungan dengan itu, bagi menyatakan pemikiran beliau watak Pak Utih
yang digambarkan oleh Usman Awang merupakan perlambangan terhadap kehidupan
masyarakat melayu pada zaman itu. Pak Utih didalam puisi ini sebenarnya ingin
menyatakan tentang harapan kepada pemimpin yang di sokong supaya dapat membantu
membangunkan kampung mereka. Namun semua itu hanyalah janji yang tinggal janji
sahaja apabila pemimpin yang memiliki kekuasaan yang diimpikan oleh mereka
namun mereka mula melupakan tanggujawab terhadap golongan rakyat. Pak Utih
mengharapkan supaya kehidupan mereka sekeluarga bebas daripada belenggu
kemiskinan dan serangan malaria yang membahayakan nyawa mereka. Contohnya,
Di
kota pemimpin berteriak-teriak
Pilihan
raya dan kemerdekaan rakyat
Seribu
kemakmuran dalam Negara berdaulat
Jambatan
emas kemakmuran sampai ke akhirat
(Pak Utih, Usman Awang rangkap 5)
Puisi ini dihasilkan bagi
menceritakan tentang sikap pemimpin yang hanya mementingkan diri sendiri serta
kedudukannya sahaja tanpa memikirkan nasib mereka yang telah membantunya
mencapai tahap yang diinginkan. Rangkap ini banyak menceritakan tentang
kemewahan, kekayaan, dan kesenangan yang diimpikan oleh individu atau rakyat
kerana sukar untuk memilikinya. Namun rangkap ini merujuk kepada janji-janji yang diberikan
oleh pihak pemerintah semasa berlakunya pilihan raya. Janji-janji tersebut
digambarkan seperti “Jambatan Emas”
kerana janji yang diperkatakan oleh pihak pemimpim-pemimpin semasa
pilihan raya tinggi menggunung sehingga setiap perkara yang dikatakan itu indah
belaka. Rakyat yang berharap kepada pemimpin yang di sokong itu mampu membantu
membawa sinar kedalam kehidupan mereka di masa akan datang namun apalah daya
itu semua hanyalah kata-kata yang kosong sahaja.
No comments:
Post a Comment